تدریس پژوهی (خلاصه فصل اول کتاب تدریس پژوهی-دکتر ابوالفضل بختیاری)
تدریس پژوهی الگویی برای بهسازی و بازاندیشی در فرهنگ آموزش و تدریس است که هسته اصلی فرآیند توسعه حرفه ای معلمان در ژاپن است که به منظور بهبود مستمر کیفیت آموزش معلمان و بهبود یادگیری دانش آموزان به کار گرفته شده است. در این الگو مدرسه و کلاس به اجتماع یادگیری تبدیل می شود و به معلمان و پژوهشگران و استادان یاری میرساند تا بر قابلیت های خود از طریق یادگیری یکدیگر بیفزایند.
چیستی درس پژوهی: درس پژوهی الگوی عملی بازبینی مداوم الگوهای ذهنی و باز اندیشی مشارکتی عمل کارگزاران آموزشی و الگویی مؤثر برای بهبود مستمر آموزش در مدرسه است.(سرکارارانی،1394)
درس پژوهی الگوی پژوهشی معلمان در مدرسه و کلاس درس برای بهسازی مستمر آموزش ،غنی سازی یادگیری،پرورش حرفه ای معلمان و تولید دانش حرفه ای است.
یافته های پژوهشی نشان می دهد که درس پژوهی به گسترش فرهنگ آموزش و یادگیری در مدرسه یاری می رساند و محیطی را فراهم می سازد تا معلمان از همدیگر بیاموزند ، دانش حرفه ای خود را ارتقاء دهند،در رفتار خودبازاندیشی کنندو در تحول مستمر آموزش مشارکت داشته باشند.
هدف اولیه ی تدریس پژوهی بهبود فرآیندهای آموزشی و یادگیری در کلاس درس است.
ویژگی های درس پژوهی :
.مبانی درس پژوهی یک الگوی بهسازی مستمر و بلند مدت است.
.درس پژوهی بطور مداوم بر یادگیری دانش آموزان متمرکز است.
درس پژوهی نوعی همکاری گروهی و مشارکتی است.
. درس پژوهی بر بهبود مستقیم آموزش با توجه به شرایط تأکید دارد.
هدف های درس پژوهی :
هیث کوک (2010) معتقد است که هدف درس پژوهی بهبود فرآیند طراحی درس، بررسی و نوآوری در راهبردهای آموزشی، ارزیابی نتایج و بازخورد دادن به نظام و ارزیابی تفکر دانش آموزان می باشد که همگی از جمله صلاحیت های حرفه ای معلمان است.
به طور خلاصه سربین و کپ (2006) هدف های درس پژوهی را در موارد زیر خلاصه کرده اند:
- درک بهتر چگونگی یادگیری دانش آموزان از آنچه معلم تدریس می کند.
- خلق نتایج کاربردی و قابل استفاده برای معلمان دیگر در همان موضوع درسی
- بهبود و اصلاح تدریس از طریق پژوهش مشارکی و نظام مند
ایجاد یک دانش آموزگری بر اساس آنچه معلمان از بحث کردن با یکدیگر بدست آورده اند.
منبع : ابوالفضل بختیاری (1394)، تدریس پژوهی یا درس پژوهی ، روش بهسازی فرهنگ آموزش و تدریس، ( تهران : آوای نور). فصل1
